Night Outreach

Dit wordt de derde keer dat ik dit schrijf, door de slechte internet verbinding. Jammer de eerste keer komt het recht uit je hart...
Dinsdag avond laat zijn Timon, Roos en ik (Jacob Jan) op night outreach gegaan. Wat een ongelofelijk indrukwekkende nacht.
Om kinderen hoe jong ook te ontmoeten op straat. In de meest erbarmelijke omstandigheden. Ze proberen een veilige slaapplek te bemachtigen. We vonden ze slapend in een bigbag onder een trap. Ik was er zo voorbij gelopen als Bonni en Len ons er niet op hadden gewezen. Ik dacht echt dat daar 3 zakken vuilnis lagen. Tot we de kopjes zagen die net uit de zak staken. Overal worden deze kids weggejaagd. Als ze bijvoorbeeld voor een winkelpui liggen, noem maar op. Achterna gezeten door ...... de politie bijvoorbeeld. Vluchten ze naar de leam-street. De plek waar de dakloze lamme mensen allemaal op straat liggen. Ze duiken dan onder hun "lakens". Want de politie laat hen, de lammen met rust. Er was ook een meisje met ons mee vanuit Hearts Vision home. Laten we haar Magriet noemen. Terecht, want is het ook een pracht bloem van een meid, ongeveer de leeftijd van onze Roos, 14 jaar. Ze was net een paar weken van de straat gehaald en ze wilde graag weer eens mee, om de voor haar bekende straatkinderen weer eens te ontmoeten. Wat ik zag gedurende die nacht was echt walgelijk, wat moet dat meisje een verschrikkelijke tijd hebben gehad op straat. Bijna elke (bekende) man die ze tegenkwam, vaak nog jonge jongens, begroeten haar en raakten haar ondertussen overal aan. Totdat ze ons zagen. Zelfs een man die op z'n fiets voorbij kwam. In wat voor nachtmerrie heeft zij geleeft in al die jaren op de straat. We hebben veel kids uitgenodigd om de volgende dag op de projectdag te komen op een groot speelveld ergens in de stad. Wat geweldig om te zien dat er 75 kinderen opkwamen dagen, de meesten waren er al voordat wij er kwamen. Super om te zien hoe ze reageerden dat wij er kwamen. Met name de kinderen van Stijn zijn leeftijd, ze vlogen hem om de nek om die kleine muzungu weer te zien. En dat hij er ook echt was, en niet weer een leugen. We hebben daar o.a. de meegekregen ONS-shirts (voetbalclub Sneek) uitgedeeld, een hele tijd wedstrijdjes met hun gespeeld. Uiteraard scoorde ik de eerste goal :). Karin en Roos waren ondertussen bezig met smienken etc.. en de gesprekken met de kids kwamen op gang. Ook de wonden van deze kids werden verzorgd. En dit waren niet schrammetjes en sneetjes alleen. Nee echte wonden; zo was er een jongen met een onstoken onderbeen, (ook bij hem) was er een bot door het been heen gekomen, gebroken en zelf verkeerd provisorich gezet. Met alle ontstekingen van dien.
Toen werd het tijd om het gekochte eten uit te delen. Een vrouw die daar in een "huisje" woonde had het klaargemaakt. Een warme maaltijd, bruine bonen met aardappelpuree. Waarschijnlijk de enigste bord vol eten in die hele week. Uiteraard werd er eerst over Jezus verteld. Door middel van het verhaal van Jozef. Jozef die verstoten werd door zijn familie en vrienden. Maar geliefd door zijn Vader. Verkocht als een slaaf. Maar nooit verlaten door God. De vergelijking werd gemaakt met hun, de street kids. Ook als "slaaf/verslaafd" en vaak verstoten en uitgespuugd door hun familie. Maar er werd ze verteld dat God van hun houd en een plan heeft met hun leven. En dat hij dat plan voltooid en niet afraffelt. Jozef was een dromer. Ook deze kids werd verteld dat ze moesten vertrouwen op hun droom en God die hun nooit in d steek laat.
Inmiddels zijn we aangekomen in Mbale, na een dag rust te hebben gehad in Jinja bij Ingrid Wils. Mto Moyoti. Een geweldige krachtige vrouw, die een van de meest mooie plekjes heeft die ik ooit heb gezien. Een paradijsje aan de Nijl. Zij geeft daar rehabilitation programs aan mensen uit echt alle windtreken van de aarde. In oktober komt ze 2 weken naar Nederland voor haar program, een aanrader.
Wordt vervolgt.