Het noorden van Uganda, Soroti

Maandagochtend vroeg zijn we vertrokken naar het noorden van Uganda, hoe langer we reden des te meer veranderde de natuur van prachtige heuvelachtige groene bananen plantages, in vlakke droge maisvelden.
Ook de wegen werden slechter, en waren grote gaten in de weg geslagen door de heftige regen.
Rond het middag uur kwamen we by baby home Amecet aan.
De mannen gingen na de lunch meteen naar het gebied waar ze het huisje zouden bouwen, en Roos en ik gingen aan de slag met de baby's.
Momenteel is het babyhuis vol met 25 kinderen voornamelijk baby's.

Jacob Jan, Timon en Stijn moesten ruim een uur de bush in rijden, maar ook echt de bush, overal stonden groepen met afrikaanse hutjes, maar nergens een pad te vinden, gewoon door het riet een weg zien te vinden met de auto.
De Familie was erg blij en dankbaar, ze knielden neer en vertelden dat het echt een zegen voor hun is dat ze nu een echt huis krijgen.
dat wil je helemaal niet dat zij voor jou/ons knielen, wij zijn het zelfde als hun, alleen geboren in een ander land, toch.
Maar bij hun is het een afrikaanse manier om hun dankbaarheid te tonen.

De familie bestaat uit Antony, 22 jr, geboren met een openrug en hiv positief, zijn beide ouders leven niet meer en hij woont bij zijn oma van 80 jaar.
Deze vrouw had 16 kinderen waar er nu nog maar 3 van leven, deze lieve vrouw Josephien heeft heel wat meegemaakt in haar leven.
Voor Antony en zijn broer die daar ook leeft met zijn vrouw en hun kindje, is dit een nieuwe kans, en hoop op toekomst, Antony is gehandicapt, en kan geen zwaar werk doen, hij gaat naar school en leert kleding te maken, om zo later zijn eigen inkomomsten binnen te halen,
niemand kijkt nu laag naar hem, want hij heeft zijn eigen huisje.

Toen de Jj en de kids aankwamen lag de bouw er klaar voor om aan de slag te gaan.
Erg fijn als je algelopen maanden via mail dingen regeld en dat het dan ook nog echt ready is om te gaan bouwen dat is naar Ugandeese begrippen echt super.Ze zijn meteen los gegaan en het schiet al aardig op, uit verschillende villages komen mensen en kinderen naar de plek waar de muzungu's bouwen , het is een gezellige boel, en vanonder een grote boom wordt erg gekeken hoe onze blanke mannen aan het bouwen zijn, met hulp van 2 ugandeese aannemers, die voor alle materialen zorgen.

Roos en ik hebben al verschillende baby's gevoed en verschoond, geknuffeld en onze liefde gegeven. Roos vind het heerlijk om zo haar handen uit te stekenen.
Al deze baby's hebben geen moeder meer, die is vaak overleden tijdendens de bevalling, vaak door een simpele bloeding.
Ook ligt er nu een baby die Simon Peter heet, en zo klein,hij woog 1,5 kg toen hij afgelopen zondag kwam, in nederland zouden ze nog lang in de couveuse liggen.
zijn moeder is gestorven tijdens de bevalling, en dit verlies was voor de familie van de moeder erg zwaar,de vader had de bruidschat nog niet betaald, en zo zochten ze geen hulp voor de baby en gaven de baby geen voeding, de baby was zo licht en erg kwetsbaar toen hij in het baby huis kwam dat hij via een sonde melk kreeg, vanaf gister geven ze hem met een flesje, en zelfs Roos mocht dat doen.Erg spannend en mooi voor haar.

Na een korte nacht stonden we dinsdag ochtend om 6 uur op, om met zijn allen om 7 uur te vertrekken naar de bouw. Jacob Jan mocht rijden, dat was een unieke kans om over de afrikaanse wegen en door de bush te rijden.
Zo konden ook Roos en ik met de familie kennis maken, en het was fijn om daar te zijn.We hebben nagels gelakt van zelf de oma van 80, en alle moeder en kinderen uit de buurt van de village. Onze volgende uitdaging was om 5 geiten en 10 kippen te kopen op de plaatelijke markt op een uur rijden , en dan naar 5 families te
brengen die ze erg goed konden gebruiken.
Op de markt hadden we veel bekijks en we lieten Elias het werk doen om af te dingen op de kippen, anders konden we de muzungu prijs betaalen.
De geiten konden we niet krijgen want die zijn al een week niet meer te koop, omdat er mond en klauw zeer heerst en dit gebied.
Dus een ander alternatief was elke gezin 3 kippen en een grote zak posho van 20 kg.
Elke gezin was zo blij toen we langs kwamen, we werden dan hartelijk ontvangen, Stijn mocht ook bij een jongen van zijn leeftijd binnen kijken in zijn hut hoe hij sliep, in zijn kamer alleen een matras en niks meer.
Voor stijn best heftig om te zien dat een jongen van zijn leeftijd geen speelgoed heeft.
we hadden Amecet gevraagd welke gezinnen het nodig hadden, en we brachten het bij kinderen die eerst in Amecet hebben gezeten en daarna weer naar de village bij hun oma of tante zijn terug geplaatst, hun thuis nu.Ook voor Antony en zijn oma en familie hadden we deze gift van kippen en posho, en nog een jurk voor oma gekocht

Het was een bijzondere dag, de bouw is al ver opgeschoten, wij hebben deze dag kunnen genieten van het afrikaanse leven in de bush , waar kinderen achter je truck aan rennen en er op klimmen, door de rietvelden en planten, waar ik water mocht halen bij een geslagen waterplaats, en kippen op de kop aan hun poten vast ging houden en overhandigen. wauw!!
Dit overtrefd alles, en wat zijn we als gezin blij dat we dit met elkaar mogen en kunnen doen.

wordt vervolgd